نقش مربی
نقش مربی
☻در سن 6 سالگی موقعیت روحی کودک تغییر می کند و احتیاج به کمک مربی دارد. در این سن باید اعمال و رفتار کودک را زیر نظر داشته باشیم و میزان رشد و پیشرفت هنری او را بررسی کنیم.
☻نقش مربی این نیست که کودک را به نقاشی کردن از روی مدل و الگو وادار نماید بلکه باید او را تشویق به نقاشی کند.
برای شروع مربیگری با بچه ها در زمینه هنر٬ باید اول با آنها دوست شویم بعد با آزادی آنها را به نقاشی تشویق نماییم.
مربی شیوه اندیشیدن را به کودک نمی آموزد٬ بلکه اندیشه های مختلف را به او یاد می دهد و این کودک است که روش دلخواه خود را انتخاب می کند.
☻هنر می تواند وسیله ای برای آموزش اصول اخلاقی و تربیتی و نیز اصول علمی و آموزشی باشد و مربی مانند باغبان تنها عامل رشد کودکان است نه آنطور که خودش می خواهد آنها را شکل دهد.
☻نباید به کودک نشان داد که چگونه باید نقاشی کند بلکه با دادن آزادی عمل باید به او مجال داد تا از تخیل خودش استفاده کند٬ آموزش نباید به گونه ای باشد که تخیل و اعتماد به نفس را از کودک بگیرد.
☻در مورد مدل های نقاشی( تصاویر تو خالی که کودک داخل آنها را رنگ آمیزی می کند) باید گفت: اینگونه مدلها بیشتر برای کودکان عقب مانده که قادر به طراحی نیستند مناسب است.
این نوع مدلها نه تنها برای کودکان معمولی مفید و مناسب نیست بلکه بسیار مضر و بیهوده است ٬ زیرا او این نقاشیها را الگوی خود قرار می دهد و حتی هنگامی که قرار است آزادانه نقاشی کند فکر می کند که باید چیزی مانند آن الگوها را بکشد و به این ترتیب آزادی فکر٬ حس٬ خلاقیت و اعتماد بنفس او دچار مشکل می شود.
″امرسن″ پس از تحقیقات به این نتیجه رسیده است که تقلید و الگودهی نوعی خودکشی خلاقیت است.
☻مربی باید از طریق سوال کردن کودک را راهنمایی کند. سوال او نباید جنبه امرو نهی داشته باشد بلکه باید جنبه تجزیه تحلیل داشته باشد در اینصورت سودمند و مفید خواهد بود.
☻کشیدن یک نقاشی توسط چند کودک اغلب نتیجه خوبی در بر دارد٬ زیرا فعالیت گروهی سبب تحریک تخیل بیشتر و تولید افکار جدید می شود.
☻اگر هدف مربی آموزش تناسبات به دانش آموزان است٬ باید در سنین اولیه نوجوانی(11 سال به بعد) و طی مراحل ویژه صورت گیرد.
